پاورپوینت تکنیک ها و فنون موثر در مصاحبه های تشخیصی روانشناختی شامل بررسی مصاحبه بینش گرا و علامت گرا، راهبردهای ایجاد رابطه، تکنیک های کسب اطلاعات، فنون مقابله با مقاومت و دفاع ها، و روش های ارزیابی وضعیت روانی مانند مشاهده، مکالمه، کاوش و آزمون های تخصصی است.
مصاحبه بینش گرا
این مصاحبه بر پایه این فرضیه استوار است که تعارضات عمیق دوران کودکی در نهایت به عواملی مزمن و آسیب زا در بزرگسالی تبدیل می شوند. این عوامل باعث ایجاد رنج و تحریف در ادراکات فرد بیمار می گردند. در مصاحبه بینش گرا، تلاش بر این است که پرده از تعارضات ناخودآگاه برداشته شده و این تعارضات به سطح آگاهی فرد آورده شوند. در این روش، از تکنیک هایی چون تداعی آزاد، مواجهه بیمار با رفتارها و شیوه های فکری اش، شناسایی مکانیسم های دفاعی، تحلیل انتقال و مقاومت استفاده می شود. هدف این مصاحبه هم تشخیص و هم درمان است.
مصاحبه علامت گرا
این مصاحبه بر اساس این نظریه بنا شده است که اختلالات روانی به صورت مجموعه ای از علایم، نشانه ها و رفتارها ظاهر می شوند که دوره ای مشخص و قابل پیش بینی دارند، واکنش های خاصی به درمان ها نشان می دهند و معمولاً به عنوان یک رخداد خانوادگی شناخته می شوند. هدف از این مصاحبه، طبقه بندی شکایات و رفتارهای غیر انطباقی بر اساس طبقات تشخیصی معین است، بدون آنکه به علل بیماری پرداخته شود. روش مصاحبه علامت گرا، مشاهده رفتارهای بیمار و ترغیب او به توصیف دقیق مشکلات خود است.
در این نوع مصاحبه از سیستم تشخیص چندمحوری استفاده می شود. در حالی که مصاحبه بینش گرا با رویکرد تفسیری، علایم و رفتارهای بیمار را توضیح می دهد، مصاحبه علامت گرا با رویکرد توصیفی، علایم و نشانه ها را به معیارهای تشخیصی تبدیل می کند.
مصاحبه علامت گرا دارای چهار جز است:
رابطه
تکنیک
وضعیت روانی
تشخیص
راهبردهای ایجاد رابطه
برای ایجاد یک رابطه مؤثر و حمایتی با بیمار، توجه به شرایط راحتی و ایجاد فضایی امن و پذیرا امری ضروری است. این فرآیند می تواند از طریق چندین مرحله و تکنیک ویژه انجام شود که در ادامه به تفصیل بررسی می کنیم:
(الف) خود و بیمار را در شرایط راحت قرار دهید:
1- نشان دادن درک نگرانی ها و ناراحتی ها:
برای شروع، بسیار مهم است که به بیمار نشان دهید که شما نگرانی ها و احساسات او را درک می کنید. این احساس همدلی و توجه می تواند به بیمار کمک کند تا اعتماد بیشتری به شما پیدا کند و احساس کند که در فضای امنی قرار دارد. به طور مثال، می توانید با استفاده از کلمات و عبارات آرامش بخش به بیمار بگویید که درک می کنید ممکن است احساس ناراحتی، اضطراب یا نگرانی داشته باشد. این نوع واکنش ها باعث می شود که بیمار احساس کند که مشکلاتش برای شما مهم است و شما به دنبال کمک به او هستید.
2- شروع محاوره با زبان ساده و شفاف:
پس از ایجاد ارتباط اولیه، باید از یک رویکرد ساده و بی پیرایه برای برقراری ارتباط استفاده کنید. هدف از این رویکرد، ایجاد فضایی راحت و بی تنش است که بیمار بتواند به راحتی احساسات و افکار خود را بیان کند. از سوالات ساده و غیر پیچیده استفاده کنید و به او فرصت دهید تا با شما وارد گفتگو شود. همچنین، توجه داشته باشید که با بیمار در مورد نحوه خطاب کردن او توافق کنید. برای مثال، از او بپرسید که آیا ترجیح می دهد با نام خانوادگی یا نام کوچک خود مورد خطاب قرار گیرد. این جزئیات به بیمار احساس احترام و راحتی بیشتری می دهد.
3- توجه به نشانه ها و واکنش ها برای درک بهتر نیازها:
برای اینکه بتوانید بهترین واکنش ها را به بیمار نشان دهید، باید نشانه های مختلفی را از او شناسایی کنید. این نشانه ها شامل نشانه های مربوط به قلمرو (که به فاصله فیزیکی بیمار از شما مربوط می شود)، نشانه های رفتاری (که به حرکات بدن و روانی بیمار مربوط است)، نشانه های هیجانی (که به حالت های عاطفی و تغییرات چهره بیمار مربوط می شود) و نشانه های کلامی (که به صدای بیمار و نحوه بیان او مربوط است) می شوند. برای مثال، اگر بیمار از شما فاصله می گیرد، باید به آرامی فاصله را حفظ کرده و در صورت لزوم به او فضای بیشتری بدهید.
در مقابل، اگر بیمار به شما نزدیک تر می شود، می توانید به همان شیوه به او پاسخ دهید. همچنین، اگر بیمار از طریق تغییرات چهره مانند تکان دادن سر یا بالا بردن ابرو واکنش نشان دهد، باید به این نشانه ها توجه کرده و با تکان دادن سر یا ابراز حالات مشابه به او پاسخ دهید. به همین ترتیب، در واکنش به کلمات بیمار، باید از تغییرات صدایی یا کلامی استفاده کنید تا بتوانید احساسات و واکنش های او را تأیید و تقویت کنید.
4- توجه به رنج بیمار برای ایجاد راحتی:
یکی از موثرترین روش ها برای ایجاد شرایط راحتی برای بیمار، توجه و حساسیت به رنج و درد او است. زمانی که بیمار احساس کند که شما درک عمیقی از وضعیت او دارید و به رنج ها و چالش های او توجه می کنید، اعتماد او به شما بیشتر می شود و احتمال ایجاد یک فضای درمانی مناسب بالا می رود. این رویکرد نشان دهنده احترام به احساسات بیمار است و کمک می کند تا او احساس امنیت و راحتی بیشتری پیدا کند. زمانی که بیمار متوجه می شود که شما به رنج های او توجه کرده و به آن ها اهمیت می دهید، به احتمال زیاد آمادگی بیشتری برای بیان احساسات خود و پذیرش کمک شما پیدا خواهد کرد.
ایجاد رابطه ای مؤثر و راحت با بیمار، نیازمند توجه دقیق به جزئیات رفتاری و هیجانی او و پاسخ های مناسب به آن ها است. این فرآیند نه تنها به تقویت اعتماد بیمار به شما کمک می کند بلکه فضای درمانی را برای وی فراهم می آورد تا احساسات و مشکلات خود را با اطمینان و بدون نگرانی بیان کند.
فهرست مطالب
مصاحبه بینش گرا
مصاحبه علامت گرا
راهبردهای ایجاد رابطه
راهبردهای ارتباط-ادامه
تکنیک(راهبردهای کسب اطلاعات)
فنون مقابله با مقاومت
شیوه های مقابله با دفاعها
روشهای چهارگانه ارزیابی وضعیت روانی
مشاهده
مکالمه و گفتگو
کاوش
آزمون
آزمون های آفازی
بازتاب ها و حرکات پاتولوژیک
تشخیص
گام اول : آماده کردن و غربال مشکل
گام دوم : پیگیری نظریات اولیه
گام سوم : تاریخچه روانپزشکی
گام چهارم : تشخیص
ادغام 5 مرحله و چهار جزء در مصاحبه
بـیـمــاران مشکل
مصاحبه اختصاصی ویژه اختلالات بالینی
