این پاورپوینت به بررسی ویژگی های نژادهای گاو گوشتی شامل بلان بلوبژ، برانگوس، بیف مستر، شاربرای و نژادهای سنتزی می پردازد.
مقدمه
نژادهای گاو گوشتی به دلیل توانمندی بالا در تولید گوشت با کیفیت، همواره مورد توجه دامداران و متخصصان پرورش دام بوده اند. این نژادها از نظر ویژگی های فیزیولوژیکی، مقاومت به شرایط محیطی و بازدهی لاشه تفاوت های قابل توجهی با یکدیگر دارند. بررسی دقیق این تفاوت ها می تواند شناخت عمیق تری از توان تولیدی و اقتصادی هر نژاد ارائه دهد.
نژاد بلان بلوبژ که در کشورهای بلژیک و فرانسه پرورش می یابد، از جمله نژادهای دارای ماهیچه های مضاعف است که با بدنی عمدتاً سفید یا لکه دار شناخته می شود. وزن بالای گاوهای بالغ این نژاد در کنار نرخ رشد روزانه ۱.۵ کیلوگرم، آن را به یکی از نژادهای پر بازده در صنعت گوشت تبدیل کرده است. کیفیت گوشت آن بسیار بالا بوده و بازدهی لاشه ای بین ۶۵ تا ۷۰ درصد دارد.
نژادهای سنتزی یا آمیخته دسته ای از گاوهای گوشتی هستند که از ترکیب چند نژاد مختلف به وجود آمده اند. در این نژادها تلاش می شود تا ویژگی های مطلوب از چند نژاد مختلف در یک نژاد واحد جمع شود. در بسیاری از موارد، نژاد براهمن به عنوان پایه پدری استفاده شده و نقش کلیدی در تحمل شرایط سخت اقلیمی ایفا می کند.
از نمونه های بارز نژادهای سنتزی می توان به نژاد برانگوس اشاره کرد که حاصل ترکیب نژاد براهمن و آنگوس است. این نژاد با رنگ سیاه یکدست، توان بالایی در سازگاری با محیط های گوناگون دارد و ساختار بدنی مناسبی برای تولید گوشت دارد. سهم خصوصیات ژنتیکی در آن به نسبت سه هشتم براهمن و پنج هشتم آنگوس تقسیم شده است.
بیف مستر نیز از دیگر نژادهای ترکیبی است که در ایالات متحده از تلاقی سه نژاد شورت هورن، هرفورد و برهمن به وجود آمده است. این نژاد با ترکیب یک چهارم از هر یک از دو نژاد اول و دو چهارم از برهمن، ساختار ژنتیکی متعادلی دارد و معمولاً با رنگ قرمز یکنواخت شناخته می شود.
نژاد شاربرای از آمیزش دو نژاد شاروله و برهمن حاصل شده و سهم بیشتری از ویژگی های نژاد شاروله را در خود دارد. رنگ سفید، ساختار عضلانی مناسب و مقاومت قابل قبول در برابر گرما از جمله ویژگی های برجسته این نژاد است. نسبت ترکیب ژنتیکی آن سیزده شانزدهم شاروله و سه شانزدهم برهمن است.
نهایتاً نژاد برآرفورد از ترکیب نژاد براهمن و هرفورد به وجود آمده و تلاش شده تا ضمن حفظ توان تولیدی، خصوصیات رفتاری و بدنی متعادل تری در آن ایجاد شود. این نژاد نیز از جمله نژادهای آمریکایی با توان تطبیق پذیری بالا محسوب می شود.
در کنار نژادهای شناخته شده جهانی، در ایران نیز توده های دامی بومی متنوعی وجود دارد که اگرچه به طور رسمی نژاد نامیده نمی شوند، اما در مناطق مختلف کشور توسعه یافته اند و از نظر ژنتیکی ارزشمند تلقی می شوند. شناخت و مستندسازی این توده ها می تواند گام موثری در توسعه دامپروری کشور باشد.
