این پاورپوینت به بررسی اصول پی کنی و پی ریزی، انواع پی های سطحی و عمیق، روش های محاسبه نشست و ضخامت پی، و نکات اجرایی پی سازی می پردازد.
مقدمه
پی کنی و پی ریزی از مراحل اساسی در ساخت و ساز محسوب می شوند که نقش کلیدی در انتقال بار سازه به زمین دارند. پی ها به طور کلی به دو دسته سطحی و عمیق تقسیم می شوند. پی های سطحی در نزدیکی سطح زمین اجرا شده و شامل انواعی مانند پی منفرد، مرکب، نواری، باسکولی و گسترده هستند. در مقابل، پی های عمیق برای انتقال بار در لایه های زیرین زمین به کار رفته و عمق آنها معمولاً از کوچک ترین بعد افقی پی بیشتر است.
یکی از مهم ترین عوامل در طراحی پی، محاسبه تنش مجاز خاک است که با روش هایی مانند آزمایش بارگذاری صفحه (PLT) انجام می شود. نشست پی باید در محدوده استاندارد قرار گیرد تا از مشکلاتی مانند نشست های نامتقارن یا تخریب سازه جلوگیری شود. ضخامت پی نیز باید به گونه ای تعیین شود که علاوه بر تحمل بارهای وارده، از گسیختگی و تخریب سازه ای جلوگیری کند. در صورت کاهش غیر اصولی ضخامت پی، خطر تخریب آن در هنگام زلزله افزایش می یابد.
پی منفرد یکی از رایج ترین انواع پی های سطحی است که وظیفه انتقال بار یک ستون را به زمین بر عهده دارد. این پی ها برای جلوگیری از جابه جایی جانبی در حین زلزله، توسط شناژهای افقی به یکدیگر متصل می شوند. در شرایطی که بار دو یا چند ستون به یک پی منتقل شود، از پی مرکب استفاده می شود. در برخی موارد، برای جلوگیری از ایجاد برون محوری زیاد، از پی باسکولی که دارای تیر رابط است، بهره می برند.
پی نواری در زیر دیوارهای باربر یا ردیف ستون ها اجرا شده و پی گسترده زمانی مورد استفاده قرار می گیرد که بار ستون ها زیاد و مقاومت زمین کم باشد. در این حالت، کل سطح زیر سازه با بتن ریزی یکپارچه تقویت می شود. رعایت اصول اجرایی مانند استفاده از میلگردهای خرک برای نگه داشتن آرماتورهای بالایی، تعیین فاصله مناسب میلگردها، و انتخاب قالب های مناسب در اجرای پی، از اهمیت ویژه ای برخوردار است.
تحلیل صحیح نشست پی و اجرای اصولی آن، نقش مهمی در افزایش پایداری و ایمنی سازه دارد. انتخاب صحیح نوع پی بر اساس شرایط زمین و بارهای سازه، از بروز مشکلاتی مانند نشست های ناهمگن و واژگونی ساختمان جلوگیری می کند.
