این پاورپوینت به بررسی آناتومی بدن حیوانات شامل ساختار اندام ها، اصطلاحات تخصصی، نواحی بدن و طبقه بندی استخوان ها می پردازد.
مقدمه
آناتومی حیوانات شاخه ای از علوم زیستی است که به مطالعه دقیق ساختارها، اندام ها و بخش های مختلف بدن موجودات زنده می پردازد. این علم، از گذشته های دور به عنوان پایه ای ترین ابزار شناخت فیزیولوژی، ساختار استخوانی، عضلانی و موقعیت یابی اندام ها در موجودات زنده محسوب می شود. در این بررسی، آناتومی به صورت ناحیه ای، سیستمی، توپوگرافی، ماکروآناتومی و میکروآناتومی مطالعه می شود. هر یک از این رویکردها، امکان بررسی دقیق تر ارتباط بین ساختارهای داخلی و خارجی بدن حیوانات را فراهم می کنند.
نظام مندسازی اصطلاحات موقعیت یابی در آناتومی، نقش اساسی در درک ساختارهای بدن ایفا می کند. مفاهیمی نظیر پشتی و شکمی (Dorsal & Ventral)، جلویی و عقبی (Cranial & Caudal)، میانی و جانبی (Medial & Lateral)، یا سطحی و عمقی (Superficial & Deep) باعث ایجاد یک زبان مشترک برای تحلیل دقیق موقعیت ساختارهای بدنی می شوند. این طبقه بندی ها، پایه های اساسی درک سیستماتیک آناتومی هستند و در همه گونه ها کاربرد دارند.
تقسیم بندی های مختلف ناحیه ای، ابزار مهمی در شناخت اجزای بدن فراهم می سازند. سر، گردن، اندام های حرکتی (شامل دست ها و پاها)، سینه و شکم، هر یک دارای نواحی مشخص و اصطلاحات تخصصی خود هستند. به عنوان نمونه، در ناحیه شکمی، سه بخش اپی گاستر، مزوگاستر و هایپوگاستر به صورت دقیق موقعیت یابی شده اند و هر کدام شامل تقسیم بندی های دقیق تری مانند نافی، خنجری یا شرمگاهی می باشند که تحلیل عملکردی و ساختاری اندام های درونی را ممکن می کنند.
در کنار نواحی بدنی، درک سطوح تشریحی نیز از اهمیت ویژه ای برخوردار است. سطوح میانی (Median)، عرضی (Transverse) و موازی با سطح زمین (Frontal) چارچوب هایی برای مقطع گیری و تحلیل سه بعدی ساختارهای بدن حیوانات ارائه می دهند. این سطوح در تمامی روش های آنالیز تصویر، مدلسازی دیجیتال و مطالعات کالبدشکافی مبنای کار هستند.
سیستم اسکلتی حیوانات از دو بخش اساسی تشکیل شده است: اسکلت محوری (Axial) که شامل جمجمه، ستون مهره، جناغ و دنده ها می باشد، و اسکلت زائده ای (Appendicular) که اندام های حرکتی مانند دست ها (Forelimbs) و پاها (Hindlimbs) را در بر می گیرد. این دسته بندی ها درک ساختار مکانیکی بدن و نقش حمایتی استخوان ها را در جابه جایی و تحمل وزن فراهم می سازند.
استخوان ها نیز بر اساس شکل های مختلف طبقه بندی می شوند؛ استخوان های دراز مانند بازو و ران، استخوان های پهن مانند کتف، استخوان های کوتاه مانند مچ و استخوان های نامنظم مانند مهره ها. هر کدام از این استخوان ها دارای بخش هایی با نام های اختصاصی مانند کندیل، اپی کندیل، فوسا یا فورامن هستند که عملکردهای مختلفی در مفاصل و اتصال عضلات دارند.
در بررسی ساختارهای خاص، استخوان هایی مانند کتف (Scapula) و بازو (Humerus) اهمیت زیادی دارند. کتف با ساختار مثلثی خود و حضور شوک، فوق شوکی، تحت شوکی و گلنوئید، نقشی کلیدی در اتصال به اندام های حرکتی دارد. استخوان بازو نیز با برجستگی ها و مفاصل متنوع، امکان جابه جایی گسترده اندام ها را فراهم می آورد. تحلیل ساختار دقیق این استخوان ها در درک عملکردهای پیچیده اندام ها ضروری است.
مطالعه تطبیقی استخوان های زند اعلی (Radius) و زند اسفل (Ulna) نشان دهنده ارتباطات پیچیده در ناحیه آرنج است. زند اعلی به عنوان استخوانی بلند و مفصلی با مچ و بازو در ارتباط است، در حالی که زند اسفل با ساختاری متفاوت دارای زائده آرنجی می باشد که در گودی آرنج قرار گرفته و عملکرد اهرمی در حرکت های قوی اندام دارد. این روابط ساختاری، نشانگر هماهنگی بالای سیستم اسکلتی در حیوانات می باشد.
