افسانه خلقت
یکی بود، یکی نبود. در زمانی که هنوز جهانی آفریده نشده بود و سقف آسمان مینو وجود نداشت، تنها گیتی بود و جدالی سخت و همیشگی بین دو نیروی مطلق، آفریننده روشنایی و تاریکی. نامه هایی که از آریایی ها برای این دو نیرو باقی مانده، کاملاً دقیق نیستند و چون هیچ گونه آثار نوشتاری از آن ها در میان نمانده است، گمان می رود که غنی ترین کتابخانه تاریخ کهن در جندی شاپور توسط اعراب مهاجم به آتش کشیده شد و تاریخ نوشتاری یک قوم را از میان برداشت.
لذا آنچه که از نوشتارهای اقوام آریایی هند یا پارسیان زرتشتی مذهب هند، یا از پاره ای نوشتارهای تحقیقی یونانیان باقی مانده، به دلیل تاثیرات مذهبی نمی تواند کاملاً دقیق باشد و به عنوان ثبت تاریخی به حساب آید. اما آنچه از این توریماهی پاره پاره شده به ما رسیده، منبع مناسبی برای مطالعه است.
دونیروی اعتقادات دینی آریایی ها بدین سان نام داشتند:
- هو – را – مزد به معنی آن هوئی که روشنایی از آن اوست، روشنایی پاداش و مزد اوست.
- اه – روی – منش به معنی منشی که رویکرد اه دارد.
در اینجا لازم است بازی با کلمات آریایی که ریشه در زبان هندواروپایی دارد را به شما نمایش دهم. این کار چندان سخت نیست، زیرا ریشه آن در زبان فارسی امروزی ما و حتی در زبان های خارجی به طور عمیق وجود دارد، اما به بیان و لفظی نامحسوس. خیلی از این کلمات را در روزمره استفاده می کنیم بدون آنکه بدانیم معنی واقعی آن ها چیست و از کجا منشأ گرفته است. این شاید راز پایداری فرهنگ غنی آریایی در طی قرون در میان ایرانیان مسلمان شده باشد.
این دو نیرو را ما امروزه با نام های اهورامزدا و اهریمن می شناسیم. کلماتی کوتاه شده و بدون مفهوم امروزی برای ما ایرانیان فارسی زبان. تفسیر این کلمات را بسیار شنیده و خوانده ایم، اما ریشه زبانی آن ها را نه. گرچه ترکیبات زبانی کلمات یادشده هنوز در زبان ما پرمعنا و مفهوم باقی مانده است. برای مثال "اه" را در نظر بگیریم. "اه" به معنای زشت و ناپسند استفاده وافری در میان ایرانیان دارد. بخصوص خانم های ایرانی این مفهوم را در زبان امروزه ما زنده نگاه داشته و از آن استفاده می کنند.
اما می دانید که "اه-مخ" همان "احمق" امروزی است. "اه-مخ" یعنی مغزی ناپسند، که همان معنای "احمق" امروزی یعنی نادان و کودن را می رساند. توجه کنید که نادان یعنی نمی داند، کسی که حقیقت را نمی داند، نه دین، دین ندارد، رفتار پسندیده ندارد، و کودن یعنی "کودین"؟ دینش کجاست؟ رفتار پسندیده اش کجاست؟ دانایی اش کجاست؟
"احمق دین ندارد." دین متعلق به افراد دانا و دین دار می باشد. "دینامیک" در زبان های با ریشه هندواروپایی به معنای مکانیزم هوشمند است. و نگاه کنید به کلمه "هوشمند": "هوشمند" یعنی آنکه از "هو" شمه ای داشته باشد. و "هو" به معنی آفریننده روشنایی و نیکی، یا همان خداوندی است که در ادیان و مذاهب مختلف از آن یاد می شود.
"هو" یک کلمه کلیدی است با منشأ مثبت، همان طور که "اه" کلمه ای است کلیدی با منشأ منفی. برای کسی که کار نیک انجام می دهد "هو" را می کشیم. اما جالب است که برای کارهایی که تاثیر منفی دارند، "آه" می کشیم.
"هو" شیار آن کسی است که به شیاری از "هو" دست یافته باشد. در کلماتی نظیر "هنرمند" و "هو نرمند" بهره از نرمش "هو" دارند. اما این کلمه "هو" بسیار وسیع تر از این معنا بخش است و واقعاً یک کلید راز می باشد.
اولین مذهب یکتاپرست، مذهب یهودی است، یا شاید بهتر است بگوییم "یا-هو-دین". خدای آن مذهب "یا-هو-وه" یا "یحوه" نام داشت. در زبان فرانسه "هو" را "ژو" و در اسپانیایی "خو" و در مواقعی همان "هو" می نامند که در ترکیب کلمات مختلف به آن ها برخورد می کنیم. مانند "ژوان" یا "ژون" به معنی جوانی در فرانسه. حتی رنگ "ژون" در فرانسوی به معنای زرد است، یعنی رنگ مزدا، نور و روشنایی. اسپانیایی ها مسیح را "هوزوس" و فرانسوی ها "ژوزوس" می نامند.
